Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van anoniem, over een verboden vriendschap dankzij geloof en oorlog.
Ieder kind heeft een verhaal, sommige doorsnee, anderen blijven je voor altijd bij.
Deze hebben iets bijzonders, iets wat niet vaak voorkomt. Ik heb ook zo’n verhaal. Mijn verhaal begint op een zonnige maandag begin september, lang geleden, de zomervakantie was net voorbij.
Deze hebben iets bijzonders, iets wat niet vaak voorkomt. Ik heb ook zo’n verhaal. Mijn verhaal begint op een zonnige maandag begin september, lang geleden, de zomervakantie was net voorbij.
Al vroeg liep ik door de Amsterdamse straten op weg naar school, trots op het feit dat ik alweer in groep zeven zat. Om klokslag half negen zat ik in de klas, voor de klas stond onze nieuwe juf. Juf Louise. Er werd op de deur geklopt en een klein jongetje stapte vastberaden naar binnen. ‘Welkom,’ zei juf Louise enthousiast, ‘welkom in groep zeven!’
Het jongetje leek door die paar zinnen al zijn zelfvertrouwen te verliezen. Buitenlands, flitste het door mijn hoofd, hij komt vast van ver weg. Bijna alle kinderen uit onze klas waren geen geboren Nederlanders, velen waren vluchtelingen. Juf Louise liep naar de jongen toe en legde een hand op zijn schouder. ‘Dit is Fadi,’ vertelde ze, ‘in Fadi’s land was het niet langer veilig.’ Juf Louise wees hem de tafel naast de mijne aan. ‘Ga daar maar zitten.’
Hoewel Fadi geen Nederlands sprak, begreep hij wel haar bedoeling. Twijfelend liep hij naar me toe en liet zich op de stoel naast mij zakken. Ik schudde hem de hand. ‘David.’ ‘Fadi,’ antwoordde hij met een accent wat ik herkende als Arabisch.
Toen ik later die middag thuis zat, zag ik Fadi door de straten zwerven, met een bal onder zijn arm. Ik trok mijn jas aan en rende naar buiten. Fadi keek verrast op toen hij me herkende. Zijn gezicht straalde. Ik lachte verlegen terwijl Fadi enthousiast naar de bal onder zijn arm wees. Samen liepen we naar het voetbalveldje en begonnen te voetballen.
Het jongetje leek door die paar zinnen al zijn zelfvertrouwen te verliezen. Buitenlands, flitste het door mijn hoofd, hij komt vast van ver weg. Bijna alle kinderen uit onze klas waren geen geboren Nederlanders, velen waren vluchtelingen. Juf Louise liep naar de jongen toe en legde een hand op zijn schouder. ‘Dit is Fadi,’ vertelde ze, ‘in Fadi’s land was het niet langer veilig.’ Juf Louise wees hem de tafel naast de mijne aan. ‘Ga daar maar zitten.’
Hoewel Fadi geen Nederlands sprak, begreep hij wel haar bedoeling. Twijfelend liep hij naar me toe en liet zich op de stoel naast mij zakken. Ik schudde hem de hand. ‘David.’ ‘Fadi,’ antwoordde hij met een accent wat ik herkende als Arabisch.
Toen ik later die middag thuis zat, zag ik Fadi door de straten zwerven, met een bal onder zijn arm. Ik trok mijn jas aan en rende naar buiten. Fadi keek verrast op toen hij me herkende. Zijn gezicht straalde. Ik lachte verlegen terwijl Fadi enthousiast naar de bal onder zijn arm wees. Samen liepen we naar het voetbalveldje en begonnen te voetballen.
Het was het begin van een bijzondere vriendschap. Waarom die vriendschap zo bijzonder was? Dat wisten we op dat moment zelf nog niet. Fadi leerde steeds beter Nederlands waardoor we steeds meer met elkaar praatten. We wisten van elkaar dat we beiden uit de oorlog kwamen, maar hoe dat allemaal precies zat bleef taboe.
We voelden ons ook niet geroepen om het elkaar te vragen, de oorlog was een privé verhaal. Een diep gegrond verdriet wat we wilden vergeten, we wilden weer zo veel mogelijk spelen, kind zijn. We hielden van voetbal, die hobby was genoeg om ons beste vrienden te maken. Elke dag gingen we uit school naar ‘ons’ veldje, weer of geen weer.
Voetbal was de sport die ons verbond. En de sport die de zorgen om achtergebleven familie en asielaanvragen deed vergeten.
We voelden ons ook niet geroepen om het elkaar te vragen, de oorlog was een privé verhaal. Een diep gegrond verdriet wat we wilden vergeten, we wilden weer zo veel mogelijk spelen, kind zijn. We hielden van voetbal, die hobby was genoeg om ons beste vrienden te maken. Elke dag gingen we uit school naar ‘ons’ veldje, weer of geen weer.
Voetbal was de sport die ons verbond. En de sport die de zorgen om achtergebleven familie en asielaanvragen deed vergeten.
Het was eind groep 8, Fadi wachtte me op na school. ‘Daaf!’ riep hij, ik keek zijn kant op, hij wenkte me. ‘Voetballen?’ Ik knikte, het was immers een gewoonte. Samen liepen we door het park en op het veldje trainden we fanatiek. Ik weet niet hoe laat het was, maar plotseling verhief Fadi zijn stem. Ik volgde zijn blik en zag de bloedmooie jonge vrouw aan de rand van het veld. Ze leek op Fadi, schoot het door mijn gedachten. Terwijl Fadi naar haar schreeuwde in het Arabisch sprintte ze weg en Fadi rende achter haar aan. Ik bleef verbijsterd achter.
Dat was de fatale dag, ineens werd mij duidelijk hoe zijn familie in elkaar zat.
Hij was afkomstig uit Palestina, ik uit Israël. Hij was een Moslim, ik een Jood. Zijn ouders waren familie verloren door mijn volk, wij door het zijne. Onze vriendschap werd verboden.
Maar dan kom je bij de vraag: Kun je vriendschap verbieden? Nee. Ondanks dat Fadi inmiddels weer in Palestina woont zijn we altijd vrienden gebleven, vrienden voor het leven.
Eenmaal in de maand ontvang ik een brief van mijn vriend. In oerslecht Nederlands geschreven.
Hij was afkomstig uit Palestina, ik uit Israël. Hij was een Moslim, ik een Jood. Zijn ouders waren familie verloren door mijn volk, wij door het zijne. Onze vriendschap werd verboden.
Maar dan kom je bij de vraag: Kun je vriendschap verbieden? Nee. Ondanks dat Fadi inmiddels weer in Palestina woont zijn we altijd vrienden gebleven, vrienden voor het leven.
Eenmaal in de maand ontvang ik een brief van mijn vriend. In oerslecht Nederlands geschreven.
Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!
